(1)

Nieorganiczne i organiczne formy arsenu znacznie różnią się pod względem toksyczności, ponieważ organiczne związki arsenu wykazują bardzo niski potencjał toksyczności. W związku z tym potencjalne szkodliwe skutki arsenu dla zdrowia zwierząt (i ludzi) determinuje frakcja nieorganiczna w danym produkcie paszowym (lub żywności). W materiałach paszowych takich jak ryby, inne zwierzęta wodne i produkty z nich otrzymane oraz algi i produkty z nich otrzymane arsen występuje głównie w postaci organicznej. Dane dotyczące wyłącznie całkowitej ilości arsenu w takich materiałach paszowych są trudne do zinterpretowania pod względem możliwości wywołania szkodliwych skutków.

(2)

Dyrektywą 2002/32/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (1) ustanowiono maksymalne poziomy arsenu w szerokiej gamie produktów przeznaczonych do żywienia zwierząt. Maksymalne poziomy odnoszą się do arsenu ogółem, ponieważ w momencie ustalania maksymalnych poziomów arsenu w paszy nie istniała rutynowa metoda oddzielnej analizy arsenu nieorganicznego i można było rutynowo analizować jedynie poziom arsenu ogółem.

(3)

Laboratorium referencyjne Unii Europejskiej ds. metali i związków azotowych potwierdziło, że dostępne są już rutynowe metody analizy arsenu nieorganicznego w paszach pochodzenia morskiego, zwierzęcego i roślinnego, ale nie w matrycach mieszanek paszowych mineralnych. W mieszankach paszowych mineralnych arsen będzie jednak obecny w postaci nieorganicznej, a zatem oznaczanie arsenu ogółem w takich matrycach paszowych pozwala na dobre oszacowanie stężenia arsenu nieorganicznego.

(4)

W bazie danych Europejskiego Urzędu ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA) dostępne jest niewiele danych dotyczących obecności arsenu nieorganicznego w paszy.

(5)

Należy zatem monitorować obecność arsenu nieorganicznego w paszy w całej Unii zanim rozważone zostanie ustalenie maksymalnych poziomów arsenu nieorganicznego w niektórych paszach lub wprowadzenie wszelkich innych środków zarządzania ryzykiem niezbędnych do zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia zwierząt i ludzi,

1.

2.

3.

4.