W lutym 2006 Komisja Europejska opublikowała dokument p.n. "Etykietowanie konkurencyjność, informowanie konsumentów, uproszczenie i udoskonalenie otoczenia prawnego w UE". Dokument stanowi zaproszenie zainteresowanych stron do dyskusji nad zmodyfikowaniem obowiązujących obecnie przepisów. Faza konsultacyjna, przeznaczona na kierowanie komentarzy przez organizacje i inne podmioty prawne zakończyła się w tym miesiącu. W międzyczasie odbyło się też kilka spotkań i konferencji z udziałem przedstawicieli świata nauki, konsumentów oraz przemysłu żywnościowego. DG SANCO skierowała też zaproszenie do współpracy do innych dyrekcji generalnych w Komisji Europejskiej: ds. przedsiębiorczości, rolnictwa, środowiska, handlu i rynku.

Obecne przepisy UE w sprawie znakowania wykorzystują ramy wyznaczone w 1979 roku. Są publikowane w formie dyrektyw, co powoduje rozbieżności interpretacyjne w poszczególnych państwach członkowskich. Wielu uczestników dyskusji dotyczącej zmiany obecnych przepisów podziela pogląd, że obowiązujące wymagania nie zapewniają konsumentom pełnej informacji umożliwiającej dokonywanie właściwych wyborów, mimo ogromnej ilości wymaganych informacji, co z kolei utrudnia funkcjonowanie przemysłowi żywnościowemu, dla którego znakowanie stanowi środek komunikacji z konsumentami.  

Dokument Komisji Europejskiej zawierała m.in. następujące tezy:

• Konieczność rozważenia alternatyw dla ustawodawstwa, na przykład samoregulacja, kodeksy dobrej praktyki.
• Postępowanie w wypadku małych i średnich przedsiębiorstw. Koszty wprowadzenia zmian w zakresie etykietowania będą na ogół wyższe w małych i średnich przedsiębiorstwach, stąd należy rozważyć sposoby minimalizacji tych kosztów.
• Stosowne jest zapewnienie właściwej prezentacji etykiet.. Konsumenci są często niezadowoleni z wyglądu etykiet, uznają je za mało czytelne, a co za tym idzie za mało zrozumiałe. 
• Ewentualne stosowanie logo lub symboli. Mimo swojej atrakcyjności na rynkach wewnętrznych, minimalizowanie przestrzeni wykorzystywanej do etykietowania produktów wielu językach i pewność, że informacja zostanie zrozumiana w całej Europie, napotyka na trudności praktyczne związane z  opracowaniem i wdrożeniem.
• Koordynacja w czasie wdrożenia przepisów w celu zmniejszenia wpływu wielokrotnych zmian etykietowania.
• Świadomość, że mamy do czynienia z „konsumentami”, a nie z „konsumentem”, czyli że w wypadku etykietowania nie ma „uniwersalnych” rozwiązań, oraz że dostarczenie informacji do wszystkich grup docelowych będzie wymagać zastosowania różnorodnych środków.
• Przestrzeń na etykietach jest ograniczona, stąd może zachodzić potrzeba określenia priorytetów, jakie informacje maja znaleźć się na etykiecie, a jakie w innym miejscu (na przykład poza opakowaniem).

Wiele spośród tych kwestii, a także inne aspekty znajdują odzwierciedlenie w dokumencie CIAA, w tym m.in.:

• Potrzeba polepszenia sposobów informowania konsumentów poprzez rozróżnienie w zakresie informacji wymaganej na opakowaniu oraz zawartej w innych źródłach (Internet, broszury, centra telefoniczne)
• Ograniczenie barier administracyjnych - uproszczenie przepisów
• Potrzeba elastyczności przepisów, tak aby nadążać za potrzebami konsumentów.

CIAA zwraca też uwagę na potrzebę wzięcia pod uwagę innych wielokrotnie zgłaszanych postulatów:

• Usunięcie wymagania pewnych niepotrzebnych informacji, np. wartości energetycznej w KJ oraz informacji o pakowaniu w atmosferze ochronnej 
• Włączenie w ramowe przepisy o znakowaniu rozproszonych wymagań zawartych w legislacji pionowej
• Uzależnienia ilości informacji od wielkości opakowania
• Specjalnych warunków dla opakowań wielojęzycznych (skróty, symbole)
• Okresów przejściowych poprzedzających wejście w życie nowych przepisów

PFPŻ śledzi prace Komisji Europejskiej i uczestniczy w działaniach CIAA związanych z przeglądem przepisów w sprawie znakowania.