Sacharyna ma słodkość 300-500 razy większą niż „zwykły cukier” (sacharoza) i nie zawiera kalorii.
Została odkryta w 1879 roku przez naukowców z John Hopkins University w Stanach Zjednoczonych. Jako sładnik żywności jest więc stosowana już od ponad 100 lat. Jej bezpieczeństwo zostało wielokrotnie przebadane i potwierdzone.
W latach 70. badania kanadyjskie wskazywały na możliwość powstawania raka pęcherza moczowego u samców szczurów po spożyciu dużych dawek sacharyny. W wyniku przeprowadzonych badań stwierdzono jednak, że mechanizm leżący u podstaw powstawania schorzenia był specyficzny tylko dla szczurów, nie występuje u ludzi i biorą w nim udział substancje zanieczyszczające sacharynę.
Sacharyna jest stosowana jako słodzik stołowy, jest również wykorzystwana przy produkcji napojów bezalkoholowych i napojów owocowych, mrożonej herbaty, napojów mlecznych, dżemów, cukierków, ciastek, przypraw, sosów, lodów, deserów, gumy do żucia, konserw rybnych i czekolady.

Sacharyna nie jest metabolizowana przez organizm człowieka i jest całkowicie wydalana przez nerki.

Dopuszczalne dzienne spożycie (ADI) sacharyny zostało ustalone przez Komitet Naukowy ds. Żywności w Unii Europejskiej na poziomie 5 mg / kg masy ciała dziennie.

Sacharyna ma długi okres przydatności do spożycia i jest odporna na działanie temperatur, dzięki czemu może być poddawana zamrażaniu, gotowaniu i pieczeniu. Sacharyna ma nieco gorzki posmak, co może być maskowane przez połączenie jej z innymi środkami słodzącymi.
W przypadku łączenia sacharyny z innymi niskokalorycznymi substancjami słodzącymi, ich słodycz rośnie wykładniczo (efekt synergiczny), co prowadzi do zmniejszenia całkowitej ilości potrzebnej substancji słodzącej.